Dag vijf: woensdag 20 juli 2005
Het voordeel van een pension is dat je niet hoeft te wachten tot de tent droog is. Dus na een goed ontbijt was ik om half negen al op pad. Als je een paar kilometer van de route af bent, heb je ook geen kaart meer tot je beschikking. Met wat aanwijzingen kwam ik bij Koehool weer op de route.
Bij Jacobiparochie ben ik even tegen een boom gaan zitten om van de zon te genieten. Lang kon dat niet duren en het leek me verstandig om de poncho aan te doen. Het is altijd een heel gedoe om dat ding over de rugzak te krijgen. Het volgende half uur werd het nog niet erg nat, maar even later kwam er toch een buitje zodat ik blij was dat ik mijn poncho al aan had. Bij Swarte Haan dacht ik even een kopje koffie te drinken, maar daar was alles nog dicht. Gelukkig was het inmiddels even droog en ik heb dankbaar van de terrasstoelen gebruik gemaakt. Ze waren nog wel nat, maar met mijn poncho aan had ik daar geen last van. Daarna ging het weer verder tegen de wind in langs de dijk. Een eind verder, toen het al weer een tijdje droog was, ben ik, een beetje uit de wind, achter een hek gaan liggen. Tenslotte laat zo'n hek maar 50% van de wind door en in het hoge gras, beschermd door de poncho, lag het daar best goed in de zon. Na enige tijd ben ik toch maar verder gegaan. In de bocht van de Zeekdijk, vlak voor de Westhuisloane, ben ik maar weer eens gaan bellen. Zittend in de zon, met de rug tegen een hek, maakte ik een afspraak voor een 'bêd n brochje' in Hallummerhoek. Hoewel de één persoons kamer bezet was mocht ik, voor een beetje meer, gebruik maken van de tweepersoons kamer. Nu was het nog slechts drie kilometer, maar net lang genoeg voor een fikse regenbui zodat ik nat aankwam. Een fijne douche en keuken, waar ik mijn eigen eten kon koken, maakte dat allemaal weer goed.